TERAPIA PSYCHOANALITYCZNA
Terapia psychoanalityczna opiera się na metodzie badania i leczenia psychiki ludzkiej stworzonej ponad 100 lat temu przez lekarza Zygmunta Freuda zwanej psychoanalizą.
Głównym założeniem tego podejścia jest istnienie nieświadomości, w której zapisane są relacje z osobami znaczącymi a także ważne wydarzenia, których uczestnikiem jest człowiek od pierwszych chwil swojego życia. Sposób w jaki dziecko przeżywa te doświadczenia tworzy nieświadomą matrycę jego późniejszych wzorców relacji, zachowań, uczuć a także może się stać źródłem różnorodnych zaburzeń takich jak lęki, nerwice, depresje oraz problemy w relacjach. Powoduje to, że człowiek cierpi, gdyż nie może zrozumieć samego siebie i tego go spotyka, ma poczucie, że nie ma wpływu na kształt swojego życia, dlatego często zaczyna szukać pomocy.
Psychoterapia psychoanalityczna przynosi pacjentowi ulgę w cierpieniu poprzez odkrywanie jego nieświadomych konfliktów i przepracowywanie ich. Metoda ta polega na rozmowie i opiera się na relacji między pacjentem a terapeutą, na którego pacjent przenosi uczucia, fantazje, schematy zachowań z relacji z bliskimi osobami z przeszłości. Daje to możliwość poznania i naprawy szkodliwych sposobów nawiązywania i budowania relacji.
Rozpoczęcie terapii poprzedzają konsultacje, podczas których terapeuta z osobą, która zgłasza się po pomoc określają na czym polegają problemy pacjenta i jeśli jest on skłonny, aby poznawać siebie, umawiają się na dalszą współpracę. Ważnym aspektem psychoterapii psychoanalitycznej jest tzw. setting czyli zbiór zasad, którym podlega zarówno terapeuta jak i pacjent, które dają bezpieczne ramy procesowi leczenia. Pacjent przychodzi na sesje zawsze w stale określonych porach i dniach. Czas trwania sesji jest ściśle określony i wynosi 50 minut. Pacjent siedzi naprzeciwko terapeuty lub leży na kozetce. Istotna w pracy na sesji jest tzw. zasada wolnych skojarzeń polegająca na tym, że pacjent wypowiada myśli. uczucia, fantazje, opowiada sny a także mówi o tym, co go spotkało, co go poruszyło, co w danej chwili przeżywa. Terapeuta poprzez interpretacje próbuje nadać treściom wypowiedzi pacjenta znaczenie, łącząc je z jego życiem psychicznym, problemami, które go spotykają w życiu oraz z relacją terapeutyczną, która jest rozumiana w terapii psychoanalitycznej jako odtworzenie wczesnych relacji pacjenta. Długości trwania terapii nie da się ustalić z góry. Zwykle jest to proces długoterminowy, rozciągnięty na lata, gdyż potrzeba odpowiednio dużej ilości czasu, aby rozpoznać, zrozumieć i przepracować mechanizmy rządzące psychiką, które kształtowały się przez wiele lat. Terapia kończy się, gdy zarówno terapeuta jak i pacjent mają przekonanie, że usunięte zostały przeszkody blokujące potencjał rozwojowy pacjenta i jego zdolność do nawiązywania i utrzymywania satysfakcjonujących związków z ludźmi. A więc cytując Z. Freuda człowiek, który kończy terapię powinien być zdolny do miłości i pracy.
Głównym założeniem tego podejścia jest istnienie nieświadomości, w której zapisane są relacje z osobami znaczącymi a także ważne wydarzenia, których uczestnikiem jest człowiek od pierwszych chwil swojego życia. Sposób w jaki dziecko przeżywa te doświadczenia tworzy nieświadomą matrycę jego późniejszych wzorców relacji, zachowań, uczuć a także może się stać źródłem różnorodnych zaburzeń takich jak lęki, nerwice, depresje oraz problemy w relacjach. Powoduje to, że człowiek cierpi, gdyż nie może zrozumieć samego siebie i tego go spotyka, ma poczucie, że nie ma wpływu na kształt swojego życia, dlatego często zaczyna szukać pomocy.
Psychoterapia psychoanalityczna przynosi pacjentowi ulgę w cierpieniu poprzez odkrywanie jego nieświadomych konfliktów i przepracowywanie ich. Metoda ta polega na rozmowie i opiera się na relacji między pacjentem a terapeutą, na którego pacjent przenosi uczucia, fantazje, schematy zachowań z relacji z bliskimi osobami z przeszłości. Daje to możliwość poznania i naprawy szkodliwych sposobów nawiązywania i budowania relacji.
Rozpoczęcie terapii poprzedzają konsultacje, podczas których terapeuta z osobą, która zgłasza się po pomoc określają na czym polegają problemy pacjenta i jeśli jest on skłonny, aby poznawać siebie, umawiają się na dalszą współpracę. Ważnym aspektem psychoterapii psychoanalitycznej jest tzw. setting czyli zbiór zasad, którym podlega zarówno terapeuta jak i pacjent, które dają bezpieczne ramy procesowi leczenia. Pacjent przychodzi na sesje zawsze w stale określonych porach i dniach. Czas trwania sesji jest ściśle określony i wynosi 50 minut. Pacjent siedzi naprzeciwko terapeuty lub leży na kozetce. Istotna w pracy na sesji jest tzw. zasada wolnych skojarzeń polegająca na tym, że pacjent wypowiada myśli. uczucia, fantazje, opowiada sny a także mówi o tym, co go spotkało, co go poruszyło, co w danej chwili przeżywa. Terapeuta poprzez interpretacje próbuje nadać treściom wypowiedzi pacjenta znaczenie, łącząc je z jego życiem psychicznym, problemami, które go spotykają w życiu oraz z relacją terapeutyczną, która jest rozumiana w terapii psychoanalitycznej jako odtworzenie wczesnych relacji pacjenta. Długości trwania terapii nie da się ustalić z góry. Zwykle jest to proces długoterminowy, rozciągnięty na lata, gdyż potrzeba odpowiednio dużej ilości czasu, aby rozpoznać, zrozumieć i przepracować mechanizmy rządzące psychiką, które kształtowały się przez wiele lat. Terapia kończy się, gdy zarówno terapeuta jak i pacjent mają przekonanie, że usunięte zostały przeszkody blokujące potencjał rozwojowy pacjenta i jego zdolność do nawiązywania i utrzymywania satysfakcjonujących związków z ludźmi. A więc cytując Z. Freuda człowiek, który kończy terapię powinien być zdolny do miłości i pracy.